دلیل این همه سر و صدا برای پردازنده Core M چیست؟

این پردازنده به دلیل مصرف بسیار پایین خود و به دنبال آن تولید اندک حرارت، نیازی به فن برای خنک شدن ندارد و این امر سازندگان کامپیوتر را قادر ساخته تا لپ‌تاپ‌های خود را باریک‌تر از همیشه تولید کنند. علاوه بر مک بوک ۱۲ اینچی با قطر ۱۳.۱ میلی‌متر که این پردازنده را در قلب خود دارد، بسیاری از لپ‌تاپ های تولید امسال نیز از آن بهره می‌برند. بیایید نگاهی نزدیک‌تر به ویژگی‌های این پردازنده داشته باشیم.

ویژگی های خاص Intel Core M

اینتل کور M در سپتامبر ۲۰۱۴ با هدف به کارگیری در دستگاه های فرا پُرتابل، همانند لپتاپ‌ها و هایبریدهای دو در یک (لپتاپ-تبلت) رونمایی شد. این پردازنده اولین نسل از پردازنده‌های اینتل با معماری ۱۴ نانومتری Broadwell است. این پردازنده ۱۴ نانومتری (در مقایسه با نسل ۲۲ نانومتری پیشین) دارای ترانزیستورهای به مراتب کوچکتر از چیپ های دیگر است، که خود ویژگی مهمی محسوب می‌شود؛ چرا که ۱.۳ میلیارد ترانزیستور در یک نوع دو هسته‌ای کور M وجود دارد.

اندازه کمتر ترانزیستورها به کوچک‌تر شدن اندازه پردازنده و مصرف کمتر انرژی برای فعال‌سازی هر ترانزیسور منجر شده است که این امر به نوبه‌ی خود به تولید کمتر حرارت انجامیده و نیاز به فن را از بین برده است. این سه ویژگی از اساسی‌ترین ویژگی‌های این پردازنده به شمار می‌روند.

این پردازنده نسبت به نسل چهارم پردازنده‌های کور اینتل ۵۰ درصد کوچک‌تر شده و تولید حرارت آن ۶۰ درصد کاهش یافته است. طبق اظهارات اینتل، طول عمر باتری یک لپ‌تاپ مجهز به این پردازنده در مقایسه با یک لپ‌تاپ معمولی تولید شده در ۴ سال گذشته ۲ برابر و ۱.۷ ساعت بیشتر از سیستم‌های مجهز به نسل قبلی Core i5 است. این پردازنده با وجود تمام ویژگی‌های منحصر به فردش، توانایی ایفای نقش یک i7 در سیستم‌ها را ندارد. از نظر سرعت عمکرد، این پردازنده در میان پردازنده‌های پرقدرت i5 , i3 و i7 هسول و پردازنده کم قدرت Atom قرار می‌گیرد. دیگر پردازنده‌های Core نیز مبتنی بر معماری Broadwell خواهند بود و مزیت‌های بازدهی خود را در سیستم‌های قوی به نمایش خواهند گذاشت.

ویژگی‌ها پردازنده Core M در یک نگاه؛

1. طراحی شده با هدف بکار گیری در لپ‌تاپ‌ها و دیگر دستگاه‌های قابل حمل
2. کاهش قطر دستگاه‌ها به کمتر از ۹ میلی‌متر به دلیل بی‌نیازی از وجود فن
3. جزئی از خانواده Broadwell (با این حال از نظر عملکرد، غیر قابل مقایسه با i5 ,i3 و i7 از نسل مشابه)
4. دو هسته‌ی مجزا و گرافیک Intel HD 5300

دستگاه‌های مجهز به Core M

همانطور که از هر محصول پر سر و صدای جدید انتظار می‌رود، این محصول نیز دور از توجه نمانده و برند‌های معتبری همچون اچ‌پی، اپل، ایسوس و لنوو از این پردازنده در آخرین سری محصولات خود استفاده کرده‌اند.

ایسوس در اولترابوک Zenbook UX305 مجهز به صفحه‌نمایش فول اچ‌دی ۱۳.۳ اینچی خود و ضخامت ۱۲.۳ میلی‌متر از این پردازنده استفاده کرده و قیمت آن در حال حاضر ۶۹۹ دلار آمریکا است. اچ‌پی در هایبرید Split x2 مجهز به صفحه‌نمایش ۱۳.۳ اینچ و ضخامت ۲۲.۸۶ میلی‌متر نیز این پردازنده را در قلب محصول قرار داده و آن را با قیمت ۸۴۹.۹۹ دلار به فروش می‌رساند. اپل نیز از این قافله عقب نمانده و همانگونه که ذکر شد از این پردازنده در آخرین نسل مک‌بوک استفاده کرده است و آن را با قیمت ۱۲۹۹ دلار به فروش می‌رساند.

بازدهی و عملکرد

با رده‌بندی متوسط از نظر سرعت و عملکرد در میان پردازنده های جدید اینتل، این محصول تعادلی میان مصرف باتری و سرعت عملکرد به شمار می‌رود. طبق مقایسه‌ی انجام شده توسط اینتل، این پردازنده با وجود محدودیت ولتاژ خود، در مقابل یک لپتاپ ۴ ساله مجهز به Core i5-520UM سرعت دو برابر در باز کردن برنامه ها، هفت برابر بازدهی گرافیکی بیشتر و ۴ ساعت مصرف بیشتر باتری را به همراه داشته است که این ویژگی‌ها لپ‌تاپ‌های نوین حاوی این پردازنده را به انتخابی مناسب برای حرکت از محصولات قدیمی‌تر به محصولی جدید بدل می‌سازد. همچنین در دیگر بررسی ها این پردازنده از نسل Atom نیز دو تا سه برابر عملکر بهتری داشته است و این خود از برتری این چیپ در به کار گیری در محصولات قابل حمل از قبیل تبلت حکایت می‌کند.

مخاطب مناسب این محصول

اگر ازدسته کاربران بازی‌پسند و تولید محتوای مدیا نبوده و استفاده‌ی شما از کامپیوتر شامل اجرای انواع فایل‌های صوتی و تصویری، وبگردی و تولید فایل‌های متنی و محتوایی است، این محصول انتخاب بسیار مناسبی برای شماست. این محصول همچنین به عنوان یک بروز رسانی مناسب از محصولات قدیمی قلمداد می‌شود و طول عمر بیشتر باتری، سرعت بالاتر، طراحی دلپسندتر و حجم کمتر را در یک محصول قابل‌حمل برای شما به ارمغان می‌آورد. آیا حاضرید کمی سرعت را فدای طول عمر بیشتر باتری و محصولی با طراحی بهتر کنید؟ نظرات و تجربه‌های خود را با ما در میان بگذارید.

اینتل تراشه قدرتمند ۸ ترافلاپی خود را در قلب رایانه‌های دسکتاپ قرار می‌دهد

در سال ۲۰۰۷، در مراسم رونمایی از اولین آیفون، استیو جابز جمله‌ای را به نقل از آلن کِی بیان کرد که نشان‌دهنده استراتژی اپل در بازار طی سال‌های آتی بود. 

افرادی که به نرم‌افزار بهای زیادی می‌دهند باید سخت‌افزار خود را هم بسازند. 

این جمله‌ای بود که بعد‌ها و پس از موفقیت‌های اپل در بازار باعث شد تا برخی دیگر از شرکت‌های تولیدکننده موبایل، همین سیاست را در پیش بگیرند. طی سال‌های اخیر سامسونگ هم به تولید پردازنده‌های اکسینوس خود روی آورده و هواوی نیز پردازنده‌های کرین خود را ساخته است. هر دوی این شرکت‌ها نیز طی سال‌های اخیر موفقت‌های زیادی در دنیای اندروید بدست آورده‌اند. پس از این شرکت‌ها، ال‌جی نیز تصمیم به ساخت پردازنده‌ی اختصاصی خود گرفت و در حال حاضر مشغول توسعه‌ی آن است.

به نظر می رسد سونی هم بعد از مدت‌ها چاره‌ی کار را در ساخت پردازنده‌ی اختصاصی خود دیده است و تصمیم دارد تا با این استراتژی، اوضاع خود را در بازار گوشی‌های هوشمند بهبود بخشد. اگر این امر محقق شود، سونی از شرکای فعلی خود یعنی کوالکام و مدیاتک که پردازنده‌های این شرکت را تامین می‌کنند، فاصله خواهد گرفت.

به نظر می‌رسد همکاری سونی در ساخت پردازنده‌های خود با شرکت تایوانی Global Unichip صورت خواهد گرفت. البته یک نکته باعث می‌شود که کمی در مورد این شایعه دچار تردید شویم. واقعیت این است که سونی از نظر مالی به اندازه‌ی اپل و سامسونگ قدرت مانور ندارد؛ از این رو تصور این که سونی قصد ساخت چیپی در کلاس جهانی برای رقابت با رقبایی چون اپل و سامسونگ ارائه دهد کمی دشوار است. 

نظر شما در این مورد چیست؟ به نظر شما این که سونی به استفاده از پردازنده‌های کوالکام و مدیاتک ادامه دهد بهتر است یا این که ترجیح می‌دهید سونی هم پرازنده‌ی اختصاصی خود را تولید کند؟

تراشه هلیو ایکس پی 10 در قلب بیش از ۱۰۰ مدل گوشی هوشمند جای می‌گیرد

 براساس اطلاعات ارائه شده توسط سی جی سیه، قائم مقام رئیس هیت مدیره‌ی مدیاتک، تراشه‌ی هلیو پی ۱۰ امسال همراه بسیاری از گوشی‌های هوشمند به بازار عرضه می‌شود. پس از عرضه هلیو پی ۱۰، نوبت به تراشه‌ی پرچمدار بعدی این کمپانی یعنی هلیو ایکس ۲۰ خواهد رسید. هلیو ایکس ۲۰ از وجود ۱۰ هسته‌ی پردازشی بهره می‌برد.

هلیو پی ۱۰ مدیاتک با بهره‌گیری از هشت هسته‌ی پردازشی روانه‌ی بازار خواهد شد. هر هشت هسته پردازشی نیز ‌Cortex-A53 با فرکانس حداکثری ۲.۰ گیگاهرتزی هستند. همچنین باید به پردازنده‌ی گرافیکی Mali-T860 MP2 نیز اشاره کرد که با فرکانس ۷۰۰ مگاهرتز در این تراشه قرار گرفته است. تراشه‌ی هلیو پی ۱۰ قادر است تا حافظه‌های رم LPDDR3 تا ظرفیت ۴ گیگابایت را پشتیبانی کند. همچنین باید به پشتیبانی از مودم LTE CAT 6 نیز اشاره کرد. تایوانی‌ها این تراشه را براساس لیتوگرافی ۲۸ نانومتری توسعه داده‌اند.

مدیاتک تراشه‌ی خود را سه ماهه‌ی انتهایی سال ۲۰۱۵ میلادی روانه‌ی بازار کرده است، از این‌رو باید در انتظار عرضه گوشی‌های هوشمند مبتنی بر این تراشه به بازار در سال ۲۰۱۶ میلادی باشیم. مدیاتک اعلام کرده که ۱۰۰ مدل گوشی هوشمند از وجود تراشه‌ی مدیاتک بهره خواهند برد. این ۱۰۰ مدل گوشی هوشمند متعلق به بیش از ۵۰ کمپانی است که البته بسیاری از آنها کمپانی‌های چینی هستند.

نظر شما در این خصوص چیست؟

پاک کردن رمز ویندوز 7

ابتدا DVD ویندوز ۷ را در داخل درایو کامپیوتر قرار داده و با restart نمودن سیستم، آن را از روی DVD  بوت کنید. پس از بالا آمدن صفحه نصب ویندوز، دکمه Next را زده و در این قسمت شما کلیدهای shift+f10 را فشار دهید .

 

 

2- پس از اجرا شدن برنامه cmd، شما باید دو تا از فایل های سیستمی ویندوز را با هم جابجا کنید . برای انجام این کار، دستور زیر را تایپ کنید:

copy c:\windows\system32\sethc.exe c

 

 

 

حالا  فایل اجرایی cmd را کپی کنید. برای این کار، از دستور زیر استفاده نمایید:

copy c:\windows\system32\cmd.exe c:\windows\system32\sethc.exe

 

سپس کامپیوتر خود را  Restart کنید  و اجازه دهید تا به صورت عادی، ویندوز بارگذاری شود. هنگامی که صفحه خوش آمد گویی و در خواست کلمه عبور را مشاهده کردید، دکمه Shift صفحه کلید را ۵ مرتبه بفشارید تا پنجره command prompt در حالت مدیر سیستم، نمایش داده شود.

 

 

هم اکنون، زمان تغییر کلمه عبور ویندوز است. بنابراین، دستور زیر را تایپ کنید:

net user

بعد از تایپ این دستور شما یوزرهای موجود در ویندوز را مشاهده میکنید.

 

 در ادامه مطابق شکل شما رمز جدید را برای یوزر انتخاب شده قرار میدهید اگر در زمانی که از شما رمز جدید میخواهد کادر را خالی بگذارید پسورد پاک میشود . نکته دیگر اینکه در زمانی که شما رمز جدید را در کادر رمز و در کادر تکرار رمز وارد میکنید شاید چیزی برای تایپ شدن نشان ندهد اما تایپ میشود و رمز جدید اعمال میشود سپس اینتر را فشار دهید .

* net user   nameuser 

در آخر هم باید فایل اصلی sethc.exe را که از آن نسخه پشتیبان گرفته اید، جایگزین فایل فعلی نمایید. برای انجام این کار، دوباره سیستم را از روی DVD ویندوز راه اندازی کرده و زمانی که بعد از قسمت Repair your computer پنجره cmd نمایش داده شد، دستور زیر را برای جایگزینی آن تایپ کنید:

copy c:\sethc.exe c:\windows\system32\sethc.exe

در نهایت، برای اعمال تغییرات، لازم است که سیستم دوباره راه اندازی شود.

کار با ویندوز تنها با استفاده از کلیدهای میان‌بر

ترفند اصلی صفحه کلید

ممکن است متوجه شده باشید که حروف خاصی در منوهای ویندوز، خط زیرین دارند. هنگام مشاهده هر منو، کلید ALT را به همراه حرف مورد نظرتان که خط زیرین دارد، فشار دهید تا دستوری که می‌خواهید اجرا شود.

بیشتر برنامه‌ها یک سری دستورات استاندارد در خط بالای صفحه خود دارند اما همچنان بستگی دارد که از چه نرم‌افزاری استفاده کنید؛ فایر فاکس یکی از آن‌هایی است که این گزینه‌ها را جهت زیبایی ظاهر صفحه مخفی کرده است. اگر خط دستورات را نمی‌بینید، با کلیک بر روی دکمه ALT، منو به نمایش در می‌آید، سپس شما می توانید گزینه موردنظر را انتخاب نمایید. بیایید با هم یک مثال را ببینیم:

من عکسی را در Paint.NET (یک نرم افزار رایگان ویرایشگر عکس عالی) باز کرده‌ام و می‌خواهم اندازه آن را تغییر دهم. به جای آن‌که این دردسر را به خود دهم که ماوس را بگیرم، نشانگر آن را به بالای صفحه ببرم و در بین منوها کلیک کنم، به ترتیب بر روی این کلید ها کلیک می کنم:

 ALT + B[y percentage] > 50 > ENTER

نتیجه نصف شدن اندازه عکس است. اهمیتی ندارد که شما با این برنامه آشنا باشید، تا بتوانید از این میان‌برها استفاده کنید؛ ما تنها می‌خواستیم که نشان دهیم که حتی برای کار بر روی چندین منو نیز می‌توانید از میان‌برها استفاده کنید.

توجه داشته باشید که شما می‌توانید ALT و کلید مربوطه را همزمان فشار دهید تا به اولین لایه منوها وارد شوید (در این مورد تب Image)، یا همه دستورات را در یک مرحله انجام دهید. پس از این که لیست اول باز شد، تنها بر روی کلیدی کلیک کنید که دستور مربوط به آن را می‌خواهید. اگر ALT را دوباره فشار دهید، فرآیند به ابتدا بازمی‌گردد.

اگر می‌خواهید استفاده از میان‌بر ها را کمی ساده‌تر کنید، به خصوص در دفعات اول استفاده، می توانید از قسمتWindows accessibility option ویندوز کمک بگیرید. برای این کار، Ease of Access Center را در منو استارت جستجو کرده و گزینه Make the keyboard easier to use را انتخاب کنید. در نهایت، Underline keyboard shortcuts and access keys را برگزینید تا میان‌برهای در دسترس به جای این که تنها هنگام کلیک شما بر روی ALT ظاهر شوند، همیشه خط زیرین‌دار باشند. اگر شما بخواهید همیشه متوجه شوید چه گزینه‌هایی در دسترس هستند و یا هنوز تصمیم نگرفته‌اید کدام کلیدهای ترکیبی را به خاطر بسپرید، این کار می‌تواند بسیار مفید باشد.

در مایکروسافت آفیس

در زمان استفاده از برنامه‌های آفیس، احتمالا متوجه شده‌اید که منوها دارای کلمات خط زیرین‌دار، نیستند. نگران نباشید؛ با یک کلیک ساده بر روی دکمه ALT حروف شناور ظاهر می‌شوند که کلیدهای مناسب هر دستور را به شما نشان می‌دهند. ازاین‌جا به بعد شما می‌توانید مانند دیگر برنامه‌های ویندوز بین منوها گردش کنید.

احتمالا با بعضی موارد برخورد خواهید داشت که شامل ترکیب دوحرفی اند. تمام کاری که باید انجام دهید این است که بر روی حروف همزمان کلیک کنید. هنگامی که حرف اول را انتخاب کرده و کلیک کردید، هر دستوری که با آن حرف خاص شروع نمی‌شود ناپدید می‌شود و تنها گزینه‌های باقیمانده را نمایش داده می‌شوند.

دکمه ALT کار نمی کند؟

متاسفانه گاهی اوقات توسعه دهندگان، نرم افزار خود را ضعیف کدنویسی می‌کنند و در این برنامه‌های خاص ممکن است دستورات مربوط به ALT همانند آن‌چه در بالا اشاره شد، وجود نداشته باشد. در این حالت، می توانید چنین کنید: کلید F10 را فشار دهید (که در واقع همان کار ALT را در محیط آفیس برای شما انجام می‌دهد.) تا نشانگر ماوس بر روی اولین گزینه در نوار منو که اغلب File است، قرار گیرد. سپس شما می‌توانید از کلیدهای جهت‌نما و ENTER برای انتخاب گزینه‌ها بدون کار با ماوس استفاده کنید. اگر F10 کار نمی‌کرد، تقریبا راه دیگری برای شما باقی نمی‌ماند که امتحان کنید، البته خوشبختانه کم پیش می‌آید چنین اتفاقی بیافتد.

میان‌برهای عمومی جهت جایگزینی ماوس

* استفاده از کلید Windows سریعا منوی شروع (در ویندوز 7 و 10) یا صفحه شروع (برای ویندوز 8 و 8.1) را باز می‌کند. سپس آن‌چه رخ می دهد بسته به نسخه ویندوز شما کمی متفاوت است، اما شما می‌توانید از کلیدهای جهت‌نما برای انتخاب گزینه‌ها استفاده کنید یا در ویندوز 7 و 10 با تایپ کردن، عبارتی که به دنبال آن می‌گردید به صورت خودکار جعبه‌ی جستجو نمایش داده می‌شود. 

* استفاده از کلید TAB اجازه جابه‌جایی بین آیکون‌ها را در دسکتاپ، نوار وظیفه و system tray (در گوشه سمت راست نوار وظیفه که آیکون بعضی برنامه‌ها در آن نمایش داده می‌شود.) را به شما می‌دهد، می‌توانید با استفاده از WIN + B مستقیما به ناحیه بروید. همچنین از کلید TAB می‌توان جهت جابه‌جایی بین متون و لینک‌ها در صفحات وب استفاده کرد.

* برای جابه‌جایی بین برنامه‌های باز می‌توان از ALT + TAB استفاده کرد. برای جابه‌جایی بین تب‌ها در مرورگر وب نیز می‌توان CTRL + TAB را مورد استفاده قرار داد.

* برای حرکت به سمت پایین در صفحه وب از SPACE استفاده کنید یا SHIFT را با SPACE نگه دارید تا بتوانید در صفحات وب بالا روید. برای این منظور می توان از دکمه‌های PAGE UP یا PAGE DOWN نیز استفاده کرد که هر دو روش سریع‌تر از استفاده تنها از کلیدهای جهت‌نما هستند.

* ALT + F4 پنجره جاری را می‌بندد، در حالی که Windows + UP این پنجره را تمام صفحه می‌کند.

تقلید عملکرد ماوس

از آن‌جا که ما به دنبال اجتناب کامل در استفاده از ماوس هستیم، معقول به نظر می‌رسد که ما نیازمند راهی برای تقلید عملکرد آن بر روی صفحه کلید باشیم. متاسفانه، راه خیلی موثری برای انجام عمل کلیک چپ ماوس بر روی صفحه کلید وجود ندارد. همان طور که یکی از کاربران سایت super user توضیح داده است، بسیاری از برنامه‌ها به درخواست های انجام شده توسط صفحه کلید برای منوی زمینه کلیک راست پاسخ نمی‌دهند، در نتیجه ممکن است شما با این روش راه به جایی نبرید. راه دیگر استفاده از کلید MENU است که اغلب بین کلیدهای سمت راست ALT و CTRL قرار دارد. تنها عملکرد این کلید انجام عمل کلیک راست است، اما شما ممکن است نتوانید آن را در هر لپ‌ تاپ یا صفحه کلیدی مشاهده کنید.

اگر می‌خواهید از تمامی عملکردهای ماوس با استفاده از صفحه کلید بهره ببرید نیاز دارید از AutoHotKey جهت تعیین مجدد عملکرد کلیدها استفاده کنید. شاید بخواهید از کلید های Caps Lock کم استفاده خود، بهره بیشتری ببرید و برای آن ها کلیک ماوس را تعیین عملکرد کنید. می‌توانید میان‌بر مخصوص خود را بسازید مانند SHIFT + F10 که در نیمی از برنامه‌ها که امتحان کنید خواهید دید که عملکرد درستی دارد. هر چه که بخواهید را می‌توانید با AutoHotKey در کامپیوترتان اعمال کنید. در نتیجه اگر گمان می‌کنید خلاقیت شما می‌تواند با خلق چند ترکیب دیگر به کار آید، متوقف نشوید.

شاید این تقلب چندان شما را تحت تأثیر قرار نداده باشد، اما شما با استفاده از گزینه‌ای موجود در تنظیمات دسترسی، در واقع می‌توانید نشانگر ماوس را کنترل کنید (فقط همان عملکردها را اعمال نمی‌کند.) اگر دوباره به Ease of Access Center بروید، در بخش Make the Keyboard Easier to Use، قسمت Turn on Mouse Keys را مشاهده می‌کنید. این گزینه به شما امکان می‌دهد از اعداد صفحه کلید برای جابه‌جایی نشانگر استفاده کنید. اگر گزینه ها را تغییر دهید می‌توانید سرعت و چند تنظیم دیگر را تغییر دهید. به عنوان ترفندی معکوس، شما می‌توانید میان‌برهای صفحه کلید را برای ماوس‌تان فعال کنید.

روش خود را بسازید

ما در این مجال راه‌های اصلی استفاده از ویندوز بدون کار با ماوس و تنها با استفاده از کلیدها را نشان دادیم اما احتمالا شما هنوز کاملا راضی نشده‌اید و می‌خواهید میانبرهایی برای استفاده آسان‌تر برای خود ایجاد کنید. با نرم افزار SharpKey به وسیله تغییر کاربری کلیدها، شما می توانید کلیدهایی را که کمتر استفاده دارید جهت استفاده برای عملکردهایی که بیشتر استفاده می‌کنید، بازتعریف کرده و بدین وسیله در وقت صرفه‌جویی کنید. شما می‌توانید از این روش‌ها برای ساختن میان‌بر ساده‌تر برای موارد پرکاربردتان استفاده کنید یا میان‌بر تکراری از یک کلید بسازید.

حتی می‌توانید میان‌بر اختصاصی برای برنامه‌های پرکاربرد ویندوز بسازید یا با استفاده از برنامه Launchy دسترسی‌های جدیدی برای تقریبا هر چیزی در ویندوزتان تعبیه کنید. وقتی که به این مساله عادت کردید، خواهید دید آنچنان سریع بر روی صفحه کلیدتان پرواز خواهید کرد که دیگر فکر استفاده از ماوس را نخواهید کرد!

اکنون می‌توانید از ماوس رها شوید

احتمالا دوست ندارید برای همیشه بدون ماوس به درد بخورتان باشید، اما خوب است بدانید وقتی که آن را ندارید چگونه می‌توانید از سیستم‌تان استفاده کنید. خود را مجبور کنید که برای یک ساعت هم که شده فقط با صفحه کلید از ویندوز استفاده کنید، خواهید دید که چالش جالبی است.

شما چه قصدی برای استفاده از این میان‌برها دارید؟ می خواهید در ویندوز با کارآیی بیشتری کار کنید یا مایل هستید به دوستانتان نشان دهید که به عنوان یک گیک چه میان‌برهایی در چنته دارید؟

چگونه در سیستم عامل‌ویندوز، فولدر فوق مخفی بسازیم

هرکسی که تجربه کار با سیستم عامل ویندوز را داشته باشد، می‌داند که با راست کلیک کردن بر روی یک فایل یا فولدر و تغییر دادن Properties آن، می‌توان آن را مخفی ساخت. اما مشکل این روش آن است که تقریبا همه افراد می‌دانند که با تغییر یک گزینه‌ی در برگه View از تنظیمات Folder Options می‌توان به فایل ها و فولدرهای مخفی دسترسی داشت. ساده‌ترین راه برای ساخت یک فایل یا فولدر مخفی واقعی، زدن برچسب فایل سیستمی به آن است. در اینصورت حتی با تغییر تنظیمات در بخش Folder Options، ویندوز فایل یا فولدر مذکور را نمایش نخواهد داد.

روش انجام کار

ابتدا وارد محیط Command Prompt شوید؛ به این منظور، ابتدا کلیدهای ترکیبی Win + R را فشار دهید، در پنجره باز شده عبارت cmd را تایپ کرده و کلید اینتر را فشار دهید.

حال باید از دستور attrib استفاده کنید؛ پس دستور زیر را وارد کنید:

”attrib +s +h “C:\Users\Mehrdad\Desktop\Thesis

توجه کنید که باید قسمت داخل کوتیشن را با مسیر فایل یا فولدری که قصد مخفی کردن آن را دارید، جایگزین کنید.

حال اگر به همان مسیر مراجعه کنید، حتی با تغییر تنظیمات Folder Options جهت نمایش فایل‌های مخفی، قادر به یافتن فایل مورد نظر نخواهید بود.

برای آشکارسازی مجدد فایل یا فولدر مورد نظر، مراحل بالا را با همان دستور ذکر شده تکرار کنید؛ با این تفاوت که این بار بجای علامت "+" از "-" استفاده می‌کنید.

”attrib -s -h “C:\Users\Mehrdad\Desktop\Thesis

همانطور که مشاهده می کنید، فولدر مذکور مجددا در دسترس قرار گرفته است.

تذکر

اگرچه این روش در اکثر موارد کارساز است، اما با این وجود باز هم راهکاری برای دور زدن آن وجود دارد. برای این کار کافیست تنظیمات فایل اکسپلورر ویندوز را به گونه‌ای تغییر دهید تا فایل‌های سیستمی نیز نمایش داده شوند. به این منظور، در تب View از تنظیمات Folder Options، تیک گزینه‌ی Hide protected operating system files را بردارید.

البته با انجام این کار با اخطار زیر مواجه خواهید شد، که ممکن است کاربر عادی را از ادامه کار باز دارد.

س

پاک‌سازی کامل و رفع مشکلات انواع حافظه‌ ذخیره‌سازی مکانیکی و دیجیتالی

هر روز از حافظه‌های ذخیره‌سازی مختلفی استفاده می‌کنیم که ممکن است با گذشت زمان دچار مشکلات متعددی شده و عملکرد سابق را نداشته باشند. در این مقاله قصد داریم تا با استفاده از پاک‌سازی کامل حافظه‌ی ذخیره‌سازی ‌که در اصطلاح وایپ (Wipe) نامیده می‌شود و حذف پارتیشن آن، مشکلات مربوط به فرمت نشدن درایو و نمایش اشتباه ظرفیت حافظه‌ی ذخیره‌سازی و غیره را برطرف سازیم. استفاده از این روش را می‌توان به انواع حافظه‌های ذخیره‌سازی از جمله فلش درایو، درایو حالت جامد (SSD)، درایو سخت (HDD) و اس‌دی کارت تعمیم داد.

با استفاده از راهکاری که در ادامه بیان خواهیم کرد، قادر به حذف پارتیشن‌هایی خواهید بود که نمی‌توان با استفاده از ابزارهای عادی همچون نرم‌افزار مدیریت دیسک (Disk Management) دارای رابط کاربری گرافیکی که به صورت پیش‌فرض در ویندوز وجود دارد، این کار را انجام داد. در فرآیند پاک‌سازی، جدول پارتیشن (partition table) دیسک مورد نظر حذف خواهد شد تا قادر به تنظیم دوباره‌ی جدول پارتیشن باشید.

 اجرای خط فرمان تحت اَدمین

در ابتدا، باید پنجره‌ی خط فرمان را تحت ادمین اجرا کنید. برای این منظور، در ویندوز ۱۰ یا ۸.۱ می‌توانید به سادگی روی دکمه‌ی شروع کلیک راست کرده یا کلیدهای ترکیبی Win + X را بفشارید و گزینه‌ی (Command Prompt (Admin را از منوی ظاهر شده برگزینید. در ویندوز ۷ هم باید در منوی شروع از طریق جستجوی عبارت Command Prompt، به دنبال آیکون میان‌بر خط فرمان بگردید و پس از کلیک راست روی آن، عبارت Run as Administrator را انتخاب کنید.

استفاده از diskpart برای پاک‌سازی دیسک

قصد داریم تا برای انجام پاک‌سازی و بهبودبخشی حافظه‌ی ذخیره‌سازی مورد نظر، از دستور دیسک‌پارت (diskpart) استفاده کنیم. قبل از شروع کار، از متصل بودن حافظه‌ی ذخیره‌سازی مورد نظر به رایانه اطمینان حاصل کنید.

برای استفاده از ابزار دیسک‌پارت، دستور “diskpart” را درون پنجره‌ی خط فرمان بنویسید و دکمه‌ی اینتر را از صفحه کلید بفشارید.

سپس با تایپ دستور “list disk” و فشردن اینتر، لیستی از دیسک‌های متصل شده به رایانه را مشاهده خواهید کرد.

برای شناسایی شماره‌ی درایوی که قصد پاک‌سازی آن را دارید، خروجی دستور قبلی را با نهایت دقت بررسی کنید. در صورت انتخاب اشتباه شماره‌ی دیسک، درایو ذخیره‌سازی اشتباه انتخاب شده و داده‌های مهم خود را از دست خواهید داد.

در اسکرین‌شات زیر می‌توانید ببینید که دیسک شماره صفر (Disk 0) دارای ظرفیت ۲۳۸ گیگابایتی و دیسک شماره‌ی ۱ (Disk 1) هم دارای ظرفیت ۱۴ گیگابایتی است. با توجه به ظرفیت و مشخصات دیگر می‌توان فهمید که دیسک شماره‌ی ۱، حافظه‌ای از نوع یو‌اس‌بی بوده و دیسک شماره‌ی صفر هم درایو ذخیره‌سازی داخلی رایانه است.

هنگامی که شماره‌ی دیسک مورد نظر خود را جهت پاک‌سازی تشخیص دادید دستور “# select disk” را تایپ کرده و به جای علامت # شماره‌ی دیسک شناسایی شده در مرحله‌ی قبلی را جایگزین کنید.

هم‌اکنون ابزار دیسک‌پارت، دیسک مورد نظر شما را در حالت انتخاب قرار داده است و استفاده از هر دستوری، در دیسک انتخابی اعمال خواهد شد. برای پاک‌سازی کامل جدول پارتیشن دیسک انتخابی، فرمان “clean” را تایپ کرده و اینتر کنید.

پس از فشردن اینتر، در صورتی که همه چیز به خوبی پیش رفته باشد، پیامی مبنی بر پاک‌سازی موفقیت‌آمیز دیسک (diskpart succeeded in cleaning the disk) در پنجره‌ی خط فرمان ظاهر خواهد شد. هم‌اکنون عملیات پاک‌سازی به اتمام رسیده و برای ادامه‌ی کار باید پنجره‌ی خط فرمان را ببندید.

پارتیشن بندی و فرمت دیسک

حال می‌توانید طبق معمول با استفاده از ابزار مدیریت دیسک داخلی ویندوز اقدام به پارتیشن بندی و فرمت درایو ذخیره‌سازی مورد نظر کنید. علاوه‌بر این، می‌توانید از فرمان دیسک‌پارت هم برای انجام این کار استفاده کنید اما به احتمال زیاد، استفاده از رابط کاربری گرافیکی نرم‌افزار مدیریت دیسک (Disk Management) برای شما ساده‌تر خواهد بود.

برای فراخوانی نرم‌افزار مدیریت دیسک داخلی سیستم عامل در ویندوز ۱۰ یا ۸.۱، روی دکمه‌ی شروع کلیک راست کرده و Disk Management را انتخاب کنید. در ویندوز ۷ هم ابتدا برای اجرا کردن ابزار Run، کلیدهای ترکیبی Win + R را از صفحه کلید بفشارید و عبارت diskmgmt.msc را داخل کادر مربوطه تایپ کرده و اینتر را بزنید.

درون نرم‌افزار مدیریت دیسک ویندوز، درایوی که فاقد پارتیشن بوده، با برچسب Unallocated به راحتی قابل مشاهده است.  روی درایو مورد نظر کلیک راست کرده و گزینه‌ی New Simple Volume را برای ایجاد پارتیشن در درایو و فرمت آن با فایل سیستم مورد نظر، انتخاب کنید. در مورد فلش درایو، می‌توان نرم‌افزار مدیریت دیسک به طور پیش‌فرض با استفاده از کل فضای درایو ذخیره‌سازی یک پارتیشن ایجاد کرد.

اگر استفاده از راهکار یاد شده در مورد بهبود حافظه‌ی ذخیره‌سازی شما به دلایل مختلفی عمل نکرد؛ برای مثال اگر با موفقیت اقدام به پاک‌سازی درایو مورد نظر کردید ولی هنگام پارتیشن بندی با مشکل مواجه شدید یا اگر ابزار دیسک‌پارت نمی‌تواند درایو مورد نظر شما را شناسایی کند، به احتمال بسیار زیاد حافظه‌ی ذخیره‌سازی شما دچار آسیب دیدگی فیزیکی شده و متاسفانه بیش از این کاری از دستان شما بر نخواهد آمد. با این حال، پاک‌سازی و بهبودبخشی با استفاده از ابزار دیسک‌پارت راهکاری است که می‌تواند در بیشتر مواقع، درایوهایی که به نظر بلااستفاده و خراب می‌آیند را به زندگی بازگرداند!

افزایش سرعت وب‌گردی با چند کلیک: با DNS آشنا شوید

DNS چیست و چگونه بر روی سرعت اینترنت تأثیر می‌گذارد؟

کامپیوترها برای اتصال به یکدیگر از IP آدرس‌ استفاده می‌کنند. IP آدرس‌ها، دنباله‌ای از اعداد هستند که به صورت یک آدرس دیجیتالی عمل نموده و به کامپیوترها امکان‌ می‌دهند اطلاعات مختلف را دریافت یا ارسال کنند. به خاطر سپردن این دنباله عدد بلند برای رایانه‌ها آسان است اما انسان، برای به خاطر‌سپاری رشته‌های عددی بلند ساخته نشده است. در‌واقع ما در به‌ یاد سپردن نام‌ها بهتر عمل می‌کنیم و اینجاست که پای DNS به مسأله باز می‌شود.

هنگامی که یک آدرس اینترنتی را در مرورگرتان تایپ می‌کنید، رایانه شما به کمک DNS یا Domain Name Service، برای دسترسی به وب‌سایت، مسیریابی را انجام می‌دهد. مثلا آدرس کاربرپسند http://zoomit.ir به کمک DNS، به آی‌پی آدرس رایانه‌پسندی مانند 178.162.203.82 تبدیل می‌شود. در‌واقع DNS، چیزی است که به شما امکان می‌دهد به جای حفظ کردن تعدادی آی‌پی آدرس، URLهای ساده‌تری مثل zoomit.ir را به خاطر بسپارید.

هر سرویس‌دهنده اینترنت (ISP) معمولاً مجهز به یک DNS اختصاصی هم هست، البته این DNS Server سریعترین محسوب نمی‌شود. سریعترین DNS سرور، آن است که از نظر فیزیکی و جغرافیایی به شما نزدیک‌تر است. اگر به DNS Server نزدیکتری سوئیچ کنید، به این معنا است که مسیر جستجوی نام‌ها و تبدیل آن‌ها به آی‌پی، کوتاه‌تر و در نتیجه سریعتر از گذشته خواهد بود. شاید در مرحله اول این افزایش سرعت مشهود نباشد، اما در مواقعی که با صفحه‌ای دارای چندین منبع (Source) – مثلاً فایل‌های تصویری، بنرهای تبلیغاتی و غیره – مواجه هستید، این تغییر به راحتی احساس می‌شود.

DNS Server‌های واسطه (Third Party) مانند OpenDNS یا DNSهای عمومی گوگل (Google Public DNS) نیز در مواردی کاربردی و مؤثر خواهند بود. برای اینکه به مناسب‌ بودن هر یک از آن‌ها پی ببرید مجبور به آزمایش کردن آن‌ها هستید.

چند نکته

نخست آنکه ممکن‌ است بسیاری از کاربران تسلط کافی بر روی سرورهای DNS و کارکردهای آن نداشته باشند. به خاطر داشته باشید که سرورهای DNS، تمام وب‌سایت‌هایی را که بازدید کرده‌اید، می‌بینند. از این رو اگر نگران حریم‌خصوصی خود هستید، بهتر است قبل از انتخاب DNS، کمی تحقیق کنید.

مورد دوم این است که کاربران بعضی از شبکه‌های داخلی و شرکت‌ها، تنها قادر به استفاده از DNS Server داخلی مجموعه هستند. به عبارت دیگر اگر سرور DNS را تغییر دهید، ممکن برای اتصال به اینترنت با مشکلاتی مواجه گردید. بهتر است قبل از سوئیچ کردن، از این مسأله نیز اطمینان حاصل کنید.

شناسایی و تنظیم سریعترین DNS برای اتصال اینترنتی

سیستم‌عامل ویندوز

شما می‌توانید، به کمک مسیرهای تودرتوی کنترل پنل، تنظیمات DNS ویندوز را تغییر دهید، اما کار با نرم‌افزار رایگان DNS Jumper بسیار راحت‌تر است.

گام اول: نرم‌افزار DNS Jumper را دانلود نموده و آن را در محل دلخواه Extract کنید.

دانلود نرم‌افزار DNS Jumper

DNS Jumper یک اپلیکیشن پورتابل است و نیازی به نصب ندارد. تنها کافی است آن را اجرا کنید.

گام دوم: اگر DNS Server مورد نظرتان را از پیش تعیین کرد‌ه‌اید، کافی است آن را از منوی کشویی انتخاب نموده و یا در فیلد پایین تایپ کنید. در غیر این صورت بر روی گزینه Fastest DNS در سمت چپ، کلیک کنید. با این کار، نرم‌افزار، سرورهای مختلف را بررسی می‌کند، تا سریعترین DNS Server برای شما را پیدا کند.

گام سوم: در پایان بر روی گزینه Apply DNS کلیک کنید تا تغییرات صورت گرفته به عنوان پیش‌فرض ذخیره شوند.

گاهی DNS Server مورد استفاده ISP شما، در‌واقع، سریعترین سرور برای شما محسوب می‌شود. در هر صورت، حتی اگر سرور انتخابی، یکی از سرورهای مورد استفاده شما باشد، تجربه کردن سرورهای جدید بی‌فایده نیست.

در پایان می‌تواند نرم‌افزار را حذف نموده یا برای استفاده در موارد بعدی، ذخیره کنید.

سیستم‌عامل مک

اگر از کاربران مک هستید، می‌توانید DNS سرور اتصال خود را به کمک تنظیمات شبکه، تغییر دهید. اگر هم به دنبال یافتن سریعترین سرور هستید، از ابزارهایی مانند Namebench استفاده کنید. تغییرات انجام‌شده در مک به اندازه آنچه در ویندوز رخ می‌دهد باعث افزایش سرعت نمی‌شوند. علاوه برای این در مک ناچار هستید تنظیمات DNS Server را به صورت دستی انجام دهید. اما به هر حال باعث بروز تغییراتی در سرعت اینترنت شما خواهد شد.

گام اول: Namebench را دانلود کنید. مشابه نرم‌افزار قبلی، این اپلیکیشن هم نیازی به نصب ندارد و تنها کافی است بر روی آن دابل‌کلیک کنید.

دانلود نرم‌افزار Namebench از سرور گوگل

گام دوم: دو چک‌باکس بالای صفحه را در حالت انتخاب شده قرار داده و از منوی کشویی، موقعیت خود را تعیین کنید. در پایان بر روی کلید Start کلیک کنید تا تست شروع شود.

گام سوم: از طریق System Preferences به قسمت Network بروید و در سمت چپ نوع اتصال (Wifi یا Ethernet یا...) خود را تعیین کنید. در ادامه بر روی فیلد DNS Server کلیک نموده و دو IP آدرس مورد نظر خود (آن‌ها که توسط Namebenchتعیین شد‌ه‌اند) را در آن وارد و در پایان پنجره تنظمیات را ببندید.

به یاد داشته باشید که شاید شما در حال استفاده از سریعترین سرور باشید. اگر اینگونه نبود به کمک تغییر سرور DNS می‌توانید کمی سرعت اینترنت خود را افزایش دهید.

از طرف دیگر، تغییر سرور DNS، نمی‌تواند سرعت شما را دو برابر کند. یعنی اگر در حالت طبیعی سرعت اینترنت پایینی دارید، با انجام این تغییرات، ممکن است همچنان با مشکل پایین بودن سرعت مواجه باشید. اما همه می‌دانیم که میلی‌ثانیه‌ها می‌توانند منجر به وقوع تغییرات بزرگتری شوند.

آموزش دسترسی به IP Address و MAC Address در هر دستگاه و سیستم عامل

همه‌ی دستگاه‌هایی که به شبکه متصل می‌شوند، دارای آی‌پی آدرس و مک آدرس منحصر به فردی هستند. این دستگاه می‌تواند گوشی هوشمند، رایانه، کنسول بازی یا هر وسیله‌ی دیگری باشد. دلایل بسیاری برای دسترسی به چنین اطلاعاتی وجود دارد که از گنجایش این مقاله خارج است. در این مقاله نحوه‌ی دسترسی به اطلاعات مختلف شبکه از طریق انواع سیستم عامل موجود در دستگاه‌ها را شرح خواهیم داد.

با استفاده از راهکارهای معرفی شده در این مقاله فقط می‌توانید به آدرس IP منحصر به فرد یک دستگاه دسترسی داشته باشید. اگر از یک روتر برای اتصال به شبکه‌ی اینترنت استفاده می‌کنید، آی‌پی آدرس عمومی شما (آی‌پی آدرس شما در اینترنت) متفاوت از آن بوده و باید از روش‌های دیگری برای دسترسی به آن استفاده کنید.

ویندوز ۱۰

در ویندوز ۱۰، دسترسی به اطلاعات شبکه بسیار ساده‌تر و سریع‌تر از نسخه‌های پیشین سیستم عامل ویندوز شده است. برای این کار، می‌توانید روی آیکون وای‌فای واقع در محیط اعلانیه (notification area) یا در سینی سیستم (system tray) روی لینک Network settings موجود در صفحه‌ی کانکشن‌ها (اتصال‌ها) یا خود کانکشن در صورت متصل بودن با آن، کلیک کنید.

اگر کانکشن وای‌فای در دسترس نیست، می‌توانید نرم‌افزار Settings ویندوز ۱۰ را باز کرده و گزینه‌ی Network & Internet را انتخاب کنید. در این صورت، به صفحه‌ی Network & Internet منتقل خواهید شد که برای دسترسی به اطلاعات انواع شبکه‌ی موجود، می‌توانید روی نوع کانکشن مورد نظر و سپس کانکشن متصل، کلیک کنید تا به جزئیات اطلاعات شبکه دسترسی پیدا کنید. در صورت کلیک روی کانکشن متصل از سینی سیستم یا محیط اعلانیه، به طور مستقیم به همان نوع کانکشن موجود در صفحه‌ی Network & Internet منتقل می‌شوید.

در صورتی که به شبکه‌ی وای‌فای دسترسی دارید، می‌توانید برای دسترسی به اطلاعات شبکه در نرم‌افزار Settings و در مسیر Network & Internet→ Wi-Fi روی Advanced options کلیک کرده و اطلاعات موجود در بخش Properties را به سمت پایین مرور کنید.

ویندوز ۷، ۸، ۸.۱ و ۱۰

دسترسی به اطلاعات شبکه در نسخه‌های قبلی سیستم عامل‌های ویندوز از راه‌های دیگری امکان‌پذیر است. البته در حال حاضر ویندوز ۱۰ هم، شامل این سیستم عامل‌ها می‌شود!

فقط کافی است که کنترل پنل را باز کرده و مسیر Network and Internet→ Network and Sharing Center را در آن طی کرده و روی لینک Change adapter settings کلیک کنید. سپس روی اتصال شبکه‌ای که در حال استفاده از آن هستید، کلیک راست کرده و گزینه‌ی Status را برگزینید. حال، در پنجره‌ی جاری و در بخش Connection، دکمه‌ی Details را بفشارید تا همه‌ی اطلاعات مورد نیاز درباره‌ی شبکه در یک لیست نمایان شوند.

علاوه‌بر این، می‌توان با اجرای دستور ipconfig در خط فرمان ویندوز به این اطلاعات دسترسی پیدا کرد.

مک OS X

آسوده‌ترین و سریع‌ترین راه برای یافتن اطلاعات شبکه در مک OS X اپل، پایین نگه داشتن همزمان کلید Option از کی‌برد دستگاه و کلیک روی آیکون Wi-Fi موجود در نوار منوی واقع در بالای صفحه‌ی نمایش است. همچنین، استفاده‌ی همزمان از کلید Option و کلیک روی آیکون‌های موجود در نوار منوی یاد شده، اطلاعات و گزینه‌های بیشتری را در اختیار کاربران حرفه‌ای می‌گذارد.

پس از انجام ترفند یاد شده، آی‌پی آدرس رایانه‌ی مک روبه‌روی IP address مشخص بوده که در همان صفحه می‌توانید دیگر جزئیات شبکه مانند آی‌پی آدرس روتر و... را هم مشاهده کنید.

همچنین می‌توانید روی منوی اپل موجود در نوار منوی واقع در بالای صفحه کلیک کرده و System Preferences را انتخاب کنید. سپس باید روی آیکون Network کلیک کرده و network connection را برگزینید. در ادامه هم روی Advanced کلیک کنید و تب TCP/IP را بفشارید. برای دسترسی به مک آدرس می‌توانید به برگه‌ی Hardware مراجعه کنید.

آیفون و آیپد

برای مشاهده‌ی اطلاعات مربوط به شبکه در یک آیفون، آیپد یا آیپاد تاچ دارای سیستم عامل iOS اپل، ابتدا باید نرم‌افزار Settings را باز کنید. در این نرم‌افزار روی Wi-Fi ضربه زده و سپس روی علامت i موجود در سمت راست کانکشن وای‌فای جاری که با آن به شبکه متصل شده‌اید کلیک کنید. با این کار، آی‌پی آدرس و دیگر جزئیات شبکه قابل مشاهده خواهد بود.

برای یافتن مک آدرس دستگاه اپلی هم، به مسیر General→ About در نرم‌افزار Settings مراجعه کرده، به پایین صفحه بروید و Wi-Fi Address را مشاهده کنید.

اندروید

در سیستم عامل اندروید هم دست‌یابی به اطلاعات شبکه، از طریق نرم‌افزار Settings امکان‌پذیر است. برای دسترسی به این نرم‌افزار، باید انگشت خود را از بالای صفحه به پایین بکشید (سوایپ به پایین) و روی آیکون چرخ دنده ضربه بزنید. همچنین می‌توانید کشوی نرم‌افزارهای (app drawer) خود را باز کرده و آیکون Settings را لمس کنید.

حال باید گزینه‌ی Wi-Fi را از زیر مجموعه‌ی بخش Wireless & networks لمس کرده و پس از فشردن دکمه‌ی menu، عبارت Advanced را برای دسترسی به صفحه‌ی Advanced Wi-Fi لمس کنید. حال می‌توانید آی‌پی آدرس و مک آدرس دستگاه را در بخش‌های پایینی صفحه بیابید.

طبق معمول، ممکن است که مسیر دسترسی به این اطلاعات در دستگاه اندرویدی شما بسته به شرکت سازنده‌ی دستگاه و سفارشی سازی سیستم عامل اندروید به وسیله‌ی آن شرکت، اندکی متفاوت از مسیر یاد شده در این مقاله باشد. راهکار بالا در گوشی هوشمند نکسوس ۷ دارای اندروید ۶ مارشمالو انجام شده است.

کروم OS

برای یافتن اطلاعات شبکه در یک کروم‌بوک، کروم‌باکس یا هر دستگاه دیگری که سیستم عامل کروم (Chrome OS) را اجرا می‌کند، باید به صفحه‌ی Settings آن مراجعه کنید.

سریع‌ترین راه برای دسترسی به این اطلاعات، کلیک روی منطقه‌ی وضعیت (status area) واقع در گوشه‌ی پایین سمت راست از صفحه است. در این صفحه، گزینه‌ی (نام شبکه‌ی وای‌فای شما) Connected to موجود را انتخاب کرده و روی نام شبکه‌ای که به آن متصل هستید کلیک کنید تا صفحه‌ی اطلاعات کانکشن مورد نظر باز شود.

همچنین می‌توانید صفحه‌ی تنظیمات را به وسیله‌ی کلیک روی دکمه‌ی منو (menu) در کروم و انتخاب Settings باز کنید. سپس روی نام شبکه‌ی وای‌فای واقع در بالای صفحه‌ی تنظیمات که به آن متصل هستید کلیک کرده و سپس دوباره روی آن کلیک کنید. با انجام این کار، همان صفحه‌ی یاد شده را مشاهده خواهید کرد.

مک آدرس دستگاه در تب Connection و آی‌پی آدرس آن هم در تب Network قرار دارد.

لینوکس

در سیستم مدرن لینوکسی، اطلاعات مربوط به شبکه از طریق محیط اعلانیه (notification area) یا محیط وضعیت (status area) به سادگی قابل دسترسی است. برای این کار، بر روی آیکون شبکه‌ی مورد نظر کلیک کرده و Connection Information را انتخاب کنید. به همین سادگی می‌توانید آی‌پی آدرس و دیگر اطلاعات مربوط به شبکه را مشاهده کنید که در اینجا hardware address همان مک آدرس دستگاه لینوکسی شما است.

راهکار یاد شده به وسیله‌ی Network Manager سیستم عامل لینوکس انجام می‌گیرد که در حال حاضر اغلب توزیع‌های لینوکسی از آن بهره‌مند هستند.

در صورتی که فقط به ترمینال سیستم عامل لینوکس دسترسی دارید، باید دستور ifconfig را اجرا کنید. از رابط lo که یک رابط لوپ‌بک (امکانی برای آزمایش سیستم به منظور تصدیق برقراری ارتباط از طریق ساخت کارت شبکه‌ی مجازی) محلی است، چشم پوشی کنید. در اسکرین‌شات زیر، eth0 نام کارت شبکه و کانکشن مورد نظر ما است.

بیش‌تر روش‌های دسترسی به اطلاعات شبکه در دیگر دستگاه‌ها از کنسول‌های بازی گرفته تا ستاپ‌باکس‌ها، مشابه با روش‌های یاد شده در این مقاله است. باید در بیش‌تر دستگاه‌ها اقدام به بازکردن بخش Settings و مشاهده‌ی صفحه‌ی Status یا صفحه‌های مربوط به Network و About که جزئیات اتصال‌های شبکه را نمایش می‌دهد، کنید. در صورت دسترسی نداشتن به اطلاعات شبکه در دستگاه خاص خود، باید گشتی در دنیای وب بزنید!

مقایسه Bitlocker با EFS

مقایسه Bitlocker با EFS

 سیستم عامل‌های ویندوز ۱۰، ۸.۱، ۸ و ۷ ردموندی‌ها دارای قابلیت رمزگذاری بر روی درایو، تحت عنوان بیت‌لاکر (BitLocker) هستند. اما بیت‌لاکر، تنها راهکار امنیتی ارائه شده به وسیله‌ی شرکت مایکروسافت نیست. سیستم عامل ویندوز علاوه‌بر بیت‌لاکر، از شیوه‌ی رمزگذاری دیگری به نام EFS هم بهره‌مند است. در این مقاله قصد داریم به تفاوت‌های این دو سیستم رمزگذاری بپردازیم.

ردموندی‌ها تمامی نسخه‌های سیستم عامل ویندوز را به جز ویندوز XP، مجهز به قابلیت رمزگذاری بر روی درایو ذخیره‌سازی، تحت عنوان بیت‌لاکر (BitLocker) کردند. همچنین قابلیت BitLocker To Go که از زیر مجموعه‌ی سیستم رمزنگاری بیت‌لاکر محسوب شده و برای رمزگذاری بر روی حافظه‌های جانبی کاربرد دارد، همراه با ویندوز ۷ شرکت مایکروسافت به عموم معرفی شد که تاکنون همراه دائمی سیستم عامل‌های ویندوز مایکروسافت بوده است. با این حال، بیت‌لاکر تنها سیستم امنیتی رمزنگاری در سیستم عامل‌های ویندوز نبوده و این سیستم عامل‌ها علاوه‌بر بیت‌لاکر، دارای سیستم رمزگذاری EFS که سر نام عبارت Encrypting File System است، هستند.

هر دو سیستم رمزنگاری یاد شده فقط در نسخه‌های حرفه‌ای پرو و اینترپرایز سیستم عامل‌های ویندوز، به طور کامل قابل دسترسی هستند. نسخه‌های خانگی (Home) ویندوز فقط از ویژگی بسیار محدود رمزگذاری دستگاه (device encryption) بهره‌مند هستند و تنها در پی‌سی‌های پیشرفته‌ای که از ویژگی InstantGo (بیدار شدن سریع رایانه از حالت Sleep) پشتیبانی می‌کنند، قابل استفاده خواهد بود.

بیت‌لاکر یک دیسک را به طور کامل رمزگذاری می‌کند

بیت‌لاکر راهکاری برای رمزگذاری کامل دیسک است که یک پارتیشن یا Volume را به طور کامل کدگذاری می‌کند. با راه‌اندازی و اعمال تنظیمات مربوط به بیت‌لاکر، می‌توانید پارتیشن سیستم مربوط به ویندوز، پارتیشن‌های دیگر موجود در دیسک سخت داخلی رایانه، پارتیشن دیگر رسانه‌ی ذخیره‌سازی خارجی و حتی پارتیشن یک یو‌اس‌بی فلش درایو را همان‌طور که از نام روش رمزنگاری هم مشخص است، بیت به بیت رمزگذاری کنید.

همچنین، می‌توان با بهره‌مندی از بیت‌لاکر و ایجاد فایل کانتینر رمزگذاری شده با استفاده از ساخت دیسک سخت مجازی (VHD)، به جای رمزگذاری کل درایو، تعداد مشخصی از فایل‌ها را رمزگذاری کرد. هرچند که همین دیسک مجازی هم به صورت کامل با بیت‌لاکر رمزگذاری خواهد شد!

در صورتی که قصد رمزگذاری دیسک سخت خود به منظور محافظت از داده‌های بسیار حساس و عدم دسترسی افراد دیگر (به خصوص سارقان لپ‌تاپ) به فایل‌های شخصی و محرمانه را دارید، بدون شک بیت‌لاکر برترین گزینه برای شما است. پس از فعال کردن بیت‌لاکر، کل فضای درایو ذخیره‌سازی رمزنگاری خواهد شد و هیچ لزومی ندارد که فکر خود را درباره‌ی فایل‌های کدگذاری شده و کدگذاری نشده مشغول کنید.

بیت‌لاکر وابسته به حساب کاربری نبوده و هنگامی که مدیر سیستم (Administrator) آن را فعال کند، هر یک از حساب‌های کاربری در صورت داشتن رمز عبور می‌تواند به درایو و فایل رمزگذاری شده‌ی داخل آن، دسترسی داشته باشد. بیت‌لاکر برای تامین امنیت سطح بالای خود، از ماژولی سخت‌افزاری به نام پلتفرم مورد اعتماد (TPM) بهره می‌برد. این چیپ سخت‌افزاری کلید رمزنگاری بیت‌لاکر را در خود ذخیره می‌کند. با این حال می‌توان در حالت ادمین، بدون وجود چیپ یاد شده در رایانه هم، بیت‌لاکر را فعال کرد اما در این حالت کلید رمزنگاری در دیسک سخت ذخیره خواهد شد.

با این که رمزگذاری درایو (drive encryption) در ویندوزهای ۱۰ و ۸.۱ بسیار محدود شده، اما در تمامی رایانه‌های دارای بیت‌لاکر، عملکرد مشابهی دارد.

EFS فقط فایل‌های مشخصی را رمزگذاری می‌کند

شیوه‌ی کارکرد EFS بسیار متفاوت است. ای‌اِف‌اِس به جای رمزگذاری روی کل درایو، فایل‌های تکی و دایرکتوری‌ها را به صورت یک به یک رمزنگاری می‌کند. در حالی که بیت‌لاکر فقط یک بار تنظیم می‌شود، ای‌اف‌اس نیازمند انتخاب دستی فایل مورد نظر و اعمال تنظیمات مربوطه به صورت جداگانه است.

برای انجام چنین کاری، بایستی از مرورگر فایل ویندوز استفاده کنید. به این ترتیب که، پس از انتخاب پوشه یا پرونده‌ی (فایل) مورد نظر، پنجره‌ی Properties را باز کرده و بر روی دکمه‌ی Advanced موجود در تب General و بخش Attributes کلیک کنید. در نهایت گزینه‌ی Encrypt contents to secure data را فعال کنید.

رمزگذاری با استفاده از ای‌اف‌اس بر پایه‌ی کاربر بوده و از User Certificate برای رمزنگاری استفاده می کند. یعنی فایل‌های رمزنگاری شده فقط به وسیله‌ی حساب کاربری ویژه‌ای که آن فایل یا پوشه را رمزگذاری کرده قابل دسترسی خواهد بود. رمزگذاری به این شیوه، شفاف و روشن است. اگر با حساب کاربری رمزگذاری کننده‌ی فایل، وارد سیستم شده باشید یا به اصطلاح فرنگی در سیستم لاگین (Log in) کرده باشید، بدون نیاز به هیچ تاییدیه‌ای به فایل مورد نظر دسترسی خواهید داشت. اما در صورتی که با سایر حسا‌ب‌های کاربری وارد سیستم شده باشید، فایل مورد نظر برای شما قابل دسترس نخواهد بود.

کلید رمزنگاری روش ای‌اف‌اس به جای چیپ سخت‌افزاری TPM، در خود سیستم عامل ذخیره می‌شود که همین امر باعث تنزل سطح امنیت و استخراج آسوده‌ی کلید رمزنگاری به وسیله‌ی عامل نفوذی خواهد شد. در این روش، هیچ‌گونه رمزگذاری بر روی کل درایو مربوط به فایل سیستم پرونده‌ی رمزگذاری شده اعمال نمی‌شود؛ مگر این که بیت‌لاکر را هم فعال کرده باشید.

همچنین، امکان این که فایل رمزنگاری شده به محیط غیر رمزنگاری شده منتقل شود هم وجود دارد. به عنوان مثال، اگر یک نرم‌افزار، فایل کش موقتی را پس از بازگردن سندی رمزگذاری شده با روش EFS که دارای اطلاعات مالی حساسی است ایجاد کند، فایل کش مربوطه و داده‌های حساس آن در پوشه‌ای دیگر که رمزگذاری نشده، ذخیره خواهد شد.

بیت‌لاکر یکی از قابلیت‌های اساسی سیستم عامل ویندوز به شمار رفته، قادر به رمزنگاری کل درایو ذخیره‌سازی بوده و مستقل از فایل سیستم عمل می‌کند؛ در حالی که EFS، مزیتی از امکانات مربوط به فایل سیستم NTFS محسوب می‌شود.

چرا باید از بیت‌لاکر به جای ای‌اف‌اس استفاده کنید؟

با توجه به این که بیت‌لاکر و ای‌اف‌اس برای دو منظور مختلف طراحی شده و این دو، لایه‌های مختلفی از رمزگذاری به شمار می‌روند، در نتیجه امکان استفاده‌ی هم‌زمان از دو روش یاد شده هم وجود دارد. کاربرها می‌توانند حتی پس از رمزگذاری روی کل درایو ذخیره‌سازی، رمزنگاری ای‌اف‌اس را هم برای فایل‌ها و پوشه‌های درون آن فعال کنند. هرچند که دلیل زیاد محکمی برای انجام چنین کاری وجود نداشته و ممکن است در رایانه‌هایی که از سخت‌افزار قدرتمندی بی‌نصیب هستند، باعث کاهش عملکرد سیستم شود.

اگر قصد رمزنگاری روی درایو ذخیره‌سازی را دارید، بهتر است با استفاده از بیت‌لاکر کل فضای ذخیره‌سازی را رمزگذاری کنید. نه تنها فقط یک بار نیاز به فعال‌سازی دارد، بلکه از سطح امنیت بسیار بالایی هم بهره می‌برد. شما می‌توانید با استفاده از الگوریتم امنیتی رمزنگاری ۱۲۸ یا ۲۵۶ بیتی AES اقدام به رمزگذاری روی درایو سیستم کنید.

همان‌طور که در این مقاله مطالعه کردید، چندین بار بیت‌لاکر به عنوان تنها راهکار امن مایکروسافت برای رمزگذاری در ویندوز معرفی شده که دلایل قانع کننده و محکمی برای آن وجود دارد. قابلیت رمزگذاری کامل دیسک با الگوریتم AES بیت‌لاکر و آسودگی استفاده از آن است که به کل روش رمزگذاری با ای‌اف‌اس و ویژگی‌های آن می‌چربد. بنابراین، اگر نیازمند رمزنگاری هستید بایستی از بیت‌لاکر استفاده کنید.

پس دلیل وجود EFS چیست؟ ای‌اف‌اس یکی از ویژگی‌های قدیمی ویندوز بوده و همراه با ویندوز ۲۰۰۰ معرفی شده است. بیت‌لاکر هم با ویندوز ویستا به وجود آمد.

ممکن است استفاده از بیت‌لاکر در رایانه‌هایی که از لحاظ سخت‌افزاری حرفی برای گفتن ندارند، باعث کاهش محسوس عملکرد سیستم شود درحالی که ای‌اف‌اس تاثیر کم‌تری بر روی کاهش عملکرد رایانه دارد. اما خوشبختانه با وجود سخت‌افزاری نسبتا پیشرفته، به هیچ‌وجه کاهش عملکردی مشاهده نخواهد شد.